Rozdział 4

Po nocy nastał dzień, słoneczny poranek. Tego dnia Greta przybierała piękną suknie z ciężkiego materiału, ze złotymi szyciami. Ivan był przygotowany do ceremonii znaczenie wcześniej niż jego wybranka. Stanęli przed pastorem i wypowiedzieli słowa przysięgi.

– Ja Ivan Somerhander, władca Dorkwoodu, biorę sobie ciebie Greto Wesley za żonę, i przysięgam ci miłość, wierność, uczciwość i opiekę małżeńską dopóki śmierć nas nie rozłączy. Tak mi dopomóż Panie Boże wszechmogący, w trójcy jedyny, aniołowie, oraz wszyscy święci.

– Ja Greta Wesley, biorę sobie ciebie Ivanie Somerhanderze za męża, i przysięgam ci miłość, wierność, uczciwość i posłuszeństwo małżeńskie dopóki śmierć nas nie rozłączy. Tak mi dopomóc Panie Boże…

Greta Wesley wypowiedziała przysięgę niemal jednym tchem, byleby mieć to jak najszybciej za sobą. Ivan nawet nieznacznie się uśmiechnął w jej stronę. Następnie młodzi małżonkowie wymienili się obrączkami.

Po całej ceremonii zaślubin, która trwałą przeszło dwie godziny goście, oraz para młoda oddalili się do przygotowanej wcześniej salki weselnej. Najcudowniejszy był przejazd. Wóz zaprzęgnięty do aż sześciu koni przejechał cały Dorkwood, by okrężną drogą dotrzeć do sali weselnej.

– Ci wszyscy ludzie…

– To twoi poddani, pani – powiedział Ivan miękko i nawet nie patrzył w szybę, a na swoją piękną żonę.

– Po co oni wyszli z domów, zbiera się na burze.

– Wyszli zobaczyć moją nową żonę. Przepraszam – szybko zreflektował się Ivan. – Przybyli by zobaczyć najpiękniejszą kobietę jaką nosi ta niewdzięczna ziemia. Przybyli by zobaczyć ciebie, Greto Somerhander, by zobaczyć księżną tego kraju, w którym przyszło im żyć. – Ivan chwycił żonę prawą dłonią za nadgarstek i wsunął zwoją lewą dłoń pod jej. Następnie zbliżył do swoich ust i musnął wargami w biały, aksamitny materiał rękawiczek okalających jej białą, bez skazy skórę.

Greta postanowiła oddalić się z przyjęcia, bo rozbolała ją niemiłosiernie głowa.

– Pożegnam od ciebie gości, wrócę z Romanem, a ty weź karoce. Ulokuj się już w mej sypialni, pani – powiedział ze znaczącym uśmiechem na końcu. Ucałował żonę w policzek.

Greta opuściła swoje własne wesele, ale od samego początku nie zamierzała udać się do zamku.  Nasłuchała się pogłosek od różnych wieśniaczek, że najmłodszy syn władcy Dorkwoodu nie słynie z delikatności i uprzejmości w stosunku do kobiet, zwłaszcza kiedy wypije. Greta wiedziała, że jej mąż wychylił o wiele więcej kieliszków tego dnia niż przystoi panu młodemu, dlatego postanowiła nie ryzykować.

Ivan chciał być dżentelmenem i odprowadzić swoją wybrankę do wozu, ale pochłonęły go inne sprawy, co było całkiem na rękę młodej pani Somerhander. Wyminęła ona wóz, oddaliła się na tył budynku i wsiadła na konia jednego z gości. Wydawał jej się najbardziej łagodny. Sądziła, że ukryje ją noc, lasy, cienie drzew.

Koń był rzeczywiście łagodny. Nie spodziewała się tylko, że jest równie płochy co przyjazny. Wystarczyła wiewiórka, mała, ruda, z ogonem by rumak stanął dęba i zrzucić podróżniczkę na plecy. Na szczęście Greta upadła na mech i miękką wyściółkę. Wstała, otrzepała się z liści, piasku, oraz trawy i roztarła obolałe miejsca.

Po wykonaniu tych wszystkich zabiegów kobieta rozejrzała się za koniem, ale nigdzie go już nie było. Została sama w ciemnym lesie, bez środka transportu. Rozległy się strzały, kilka, może nawet kilkanaście. Greta chciała uciekać drogą, ku miastu, ale poczuła niemiłosierny ból w kostce.

Dopiero wtedy naszła ją refleksja, że ucieka przed nieuniknionym, że dokąd tak właściwie pójdzie? Cały ten pomysł z ucieczką od samego początku wydawał jej się niedopracowany w szczegółach, ale wtedy uznała, że ucieczka da jej czas na wypełnienie tego planu szczególikami, a Ivanowi na wytrzeźwienie. Poza tym to, że coś jest nie do uniknięcie, nie znaczy, że trzeba od razu się temu poddawać. Przykładowo rzecz biorąc jeśli przed nami stałby teraz lew i wiedzielibyśmy, że on nas zeżre to przecież sami nie bieglibyśmy ku jego paszczy, na pożarcie, a przeciwnym kierunku, pomimo wiedzy, że nie mamy szans uciec.

– Nie poddam się – powiedziała do siebie Greta i człapała powoli dróżką. – Dotrę do matki, tylko ona może dać radę unieważnić to małżeństwo. Nieskonsumowane małżeństwo.

Człapała coraz wolniej, a droga dłużyła się jej niemiłosiernie. Nie znała dobrze tego kraju, w końcu Ivan zabrał ją tylko na dwie przejażdżki. Pełna przerażenia pomyślała, że pomyliła drogę, a potem ciemność zasłoniła jej oczy, poczuła się wycieńczona, zmęczona i ospała. Oparła się o drzewo, osunęła po nim powili, a potem straciła przytomność.

Czytam = Komentuje