Rozdział 5

Greta przebudziła się, a w koło panowała ciemność. Starała się sobie przypomnieć poprzedni wieczór. Zaślubiny stanęły przed jej oczami, potem ucieczka, koń stojący dęba i tępy ból. Rzuciła się na łóżku, bo bolało ją samo wspomnienie strachu.

– Ciii, spokojnie, śpij najdroższa. Odpoczywaj – wyszeptał przy jej uchu znajomy głos.

– Ivan, to ty? – zapytała niewyraźnie. Nadal opadała ze zmęczenia.

– Ja, piękna. – Te słowa, które powinny ją uspokoić paradoksalnie doprowadziły do jeszcze większego lęku.

Kobieta usiłowała wstać, podeprzeć się na łokciach, ale małżonek skutecznie ją powstrzymał dociskając jej ramiona do łóżka.

– Śpij i odpoczywaj – warknął przez zęby. Nie śmiała zaprotestować. Nie widziała jego twarzy, bo było ciemno, ale domyślała się, że wyrażała prawdziwą wściekłość. Iwan dopiero wtedy zdał sobie sprawę, że dał się wyprzedzić swoim nerwom, a w tym wyścigu miał prawo zwyciężyć tylko spokój. – Nie chcę byś się przemęczała. Chcę byś byłą zdrowa. Proszę byś to zrozumiała, pani i nie sprawiała kłopotów ani mnie, ani medykom.

Nie miała siły się z nim kłócić. Usnęła. Przebudziła się gdy zaczynało świtać. Niewielkie okienko sprawiało, że wpadało trochę światła do wnętrza. Ściany pokryte były drewnianymi belami, a łóżko stanowczo za wąskie jak na dwie osoby. Ivan więc nie leżał przy Grecie, a siedział w dużym, ale niewygodnym fotelu i spoglądał na swoją żonę.

– Czegoś ci trzeba, kochanie? – zapytał, gdy tylko dostrzegł, że się przebudziła.

– Wody, bardzo chce mi się pić.

Niemal natychmiast znalazł się przy niej, podtrzymał jej głowę i kubek przyłożył do jej ust.

– To herbata z miodem i cytryną – wyjaśnił. – Jest jeszcze ciepła.

Zrobiła kilka skromnych łyczków i wypuściła kubek ze swoich warg na znak, że już wystarczy. Ivan ponownie zasiadł w fotelu, sam zrobił dwa porządne łyki z jej kubka, po czym odłożył go na drewniany taboret.

– Dziękuje – wypowiedziała Greta, bo tak wypadało.

– Nie musisz mi dziękować. Jestem twoim mężem, to mój obowiązek by o ciebie dbać i ciebie chronić. Przysięgałem ci, pani, przed samym Bogiem opiekę i zamierzam wywiązać się z danej obietnicy. Jestem bardzo honorowy – wyjaśnił. Wypowiedziane słowa były ciepłe, ale ton Ivana zamienił ową wypowiedź w bryłę lodu.

– Jesteś na mnie zły, mężu, prawda? – zapytała Greta. Wciąż czuła jak boli ją noga, ramiona i plecy.

Mężczyzna wstał, podszedł do okna, dzięki temu plecami był zwrócony do żony. Patrzył jak wioska budzi się do życia, jak rolnik idzie siać zborze, jak ptaki ćwierkają i wiją gniazda, jak dzieci bawią się w berka. Ten widok go uspokajał. Jeszcze nie tak dawno był wolny jak ten cały świat, wiatr, woda i inne żywioły, ale teraz miał żonę, był winien jej opiekę, a ojcu bycie godnym następcą. Przybierz surowość na twarz – mówił sobie, a kiedy w końcu osiągnął cel odwrócił się do żony. Zrobił kilka kroków w jej kierunku, tak by stanąć u niemal samych stóp.

– Zły, to nie odpowiednie określenie, pani. Ja jestem zwyczajnie zawiedziony. Uchodziłaś w moich oczach za rozsądną. Myliłem się.

– Prze…

– Nie przepraszaj, jeśli nie czujesz się winna! – warknął nieco głośniej niż zamierzał. Greta poczuła jak w jej brzuchu związuje się supeł, a nogi przybierają postać waty.

Nastała cisza, nieustająca i nieustępliwa, a Ivan nadal miał taki sam wyraz twarzy, srogi i surowy zarazem. Greta nigdy wcześniej go takiego nie widziała, nic więc dziwnego, że się bała. Lęk nasilił się w momencie kiedy mężczyzna usiadł przy niej na łóżku. Chciałaby uciec, ale już bardziej w kąt wbić się nie mogła, poza tym dokąd miałaby uciekać?

– Ukarzesz mnie, prawda? – zapytała nie kryjąc lęku. Jej głos się łamał jakby zaraz miała się rozpłakać.

– Spotka cię kara, za ten występek, ale nie będzie ona wymierzona z mojej ręki – rzekł nieco łagodniej. Żona spojrzała na niego z wielką niewiedzą. – Karę wymierzył ci los. Pozwól, że opowiem ci pewną bajkę, ale nie będzie miała dobrego zakończenia. Cztery lata temu, w biednej wiosce przyszło na świat źrebie. Jego matka szybko zmarła z wycieczenia, więc od maleńkiego zaznał głodu. Nie było wystarczającej ilości siana by ogrzać małą stodołę. Zaznał też więc ciasnoty i zimna. Następnie bólu i ciężkiej pracy na polu, nawet w największe upały. W końcu pewna dziewczynka wbiła w niego swoje orzechowe oczy i zapragnęła by przestał cierpieć. Jej ojciec długi czas odwlekał ją od tego pomysłu, bo sądził, że z tego konia już nic nie będzie, że może być skazany tylko na rzeź. Miał pociętą od bata skórę na grzbiecie tak bardzo, że widać było mięso…

– Przestań – powiedziała Greta wciągając powietrze. – Niedobrze mi – wyznała.

– Wysłuchasz tej bajki do końca, moja pani. I to bez względu na to czy będziesz haftować na pościel czy trafisz do miski. Proszę. – Mówiąc to podał jej blaszaną misę, taką jakiej używa się w kuchni do wyrabiania ciasta czy mycia rąk.

Kobieta powstrzymała odruch wymiotny, nie patrzyła już na męża, wbiła wzrok w ścianę. Jemu jednak było mało, więc chwycił jej podbródek w swoje dwa palce, trzecim podparł i brutalnie wskazał kierunek, w którym ma się patrzeć i była to jego twarz.

– Chcę mieć pewność, że słuchasz – powiedział z wielkim zacięciem. Puścił jej brodę, a ona już nie śmiała odwrócić wzroku. Przygotowała się na opowieść, ale najbardziej bała się finału. – Dziewczynka dalej prosiła ojca, nie jadła, zrezygnowała nawet z przyjmowania napojów. W końcu po dwóch dniach nie mógł patrzeć na jej buntownicze zagrania i postanowił spełnić kaprys. Udał się w tym celu do gospodarza, właściciela westchnień jego córy i wiesz co się okazało? Cena przebijała dziesięciokrotnie wartość zwierzęcia. Czego jednak nie zrobi kochany tato dla córki, zapłacił. Wezwał najlepszego medyka ze swojego dworu, by uleczył stworzenie. Po wielu miesiącach rumak doszedł do siebie. Pięknie wyrósł, nabrał sił za sprawą dobrej paszy. I kiedy jego życie mogło wreszcie być lepsze, pełne radości, bo zaznał za młodu wiele bólu, to jakaś… jakaś nieodpowiedzialna kobieta go porwała i to spod sali na której odbywało się przyjęcie weselne, jej własne. Teraz już wiesz, dlaczego koń był taki płochliwy, Greto. Został zastrzelony przez myśliwych, bo pędząc przed siebie chciał przeskoczyć przeszkodę z dużego pnia. Nie dał rady, złamał nogę. Zanim go odnaleźli, minęło wiele godzin, wiesz jak cierpiał? Wyobraź sobie jak zwijał się z bólu i jak niewyobrażalny to musiał być ból, że tak rżał, skoro już wcześniej nawykł do bata. I ty, moja żono, jesteś za to odpowiedzialna. Dodałaś do jego krótkiego życia jeszcze jednego cierpienia.

– Ivan, przestań, proszę – wyszeptała, a łzy lały się strumieniami po jej policzkach. Nie była w stanie patrzeć na męża, wzrok uciekał w dół na jej dłonie. Plotła palce, nie wiedziała co ma z nimi zrobić, ani jak się zachować.

– Przestaje, ale to ty będziesz zmuszona z tym żyć. To wielkie wyrzuty sumienia, Greto, jak na tak małą i wrażliwą kobietkę jaką przecież jesteś. – Ivan wstał, przeszedł się po pomieszczeniu, w końcu zawrócił do żony i podał jej haftowaną chusteczkę wprost ze swojego rękawa.

– Dziękuje – odpowiedziała. Klatka piersiowa unosiła się i opadała pod grubym prześcieradłem, jakim była okryta. Oddychała nie miarowo, z powodu płaczu.

– W drodze do zamku będziesz miała wystarczającą ilość czasu na znalezienie odpowiednich słów, w których nakreślisz mi powód swojej ucieczki. Pominę fakt jakim mnie uczyniłaś w oczach naszych poddanych, w oczach ludu, gości i rodziny. Pominę ten fakt, bo sądzę, że sama zdajesz sobie z tego sprawę – warknął, ale nie uniósł głosu. – Zapewniam, że po raz ostatni zrobiłaś ze mnie głupca. Proszę by drugiego razu nie było, bo nie chciałbym zostać zmuszony do bycia surowszym. Oczywiście cenę jaką mój przyjaciel zapłacił za konia temu gospodarzowi, oraz kosztu jego leczenia, jak i wyżywienia ty pokryjesz.

– Ale jak? Ja nie mam pieniędzy!

– Zarobisz. Znajdę ci odpowiednie zajęcie w zamku, pani. O to się nie martw. Czekaja cię długie tygodnie, a może i nawet długie miesiące ciężkiej pracy. I mam cichą nadzieję, że to nauczy cię dyscypliny, oraz zachowa w rezerwie inne środki jakie mogłyby ku temu służyć. Rozumiemy się, żono? – Ivan położył szczególny nacisk na ostatnie słowo.

– Tak, panie – odpowiedziała.

– Pomogę ci się ubrać. Gości nas jeden z myśliwych, wraz z żoną. Nie możemy sobie pozwolić na nadużywanie tej gościnności. Jestem także potrzebny na zamku. Dasz radę wstać, pani? – zapytał.

Greta powoli wysunęła stopy spod prześcieradła. Już wcześniej zorientowała się, że jest w samej halce, ale teraz ta nagość jakoś bardziej ej ciążyła.

– Nie musisz się mnie krępować, jestem twym mężem. Przypominam, tak na wszelaki wypadek, jakbyś zapomniała, moja pani – rzekł uroczo i za razem pewnie Ivan. W chwilę znalazł się u boku swojej żony z ubraniem, jakie dla niej przygotował jeden z jego ludzi.

Czytam = Komentuje