Rozdział 7

Ivan wszedł do królewskiej sypialni i zasiadł na łóżku. W końcu się na nim położył, tylko rozwiązując koszule. Patrzył na swoją piękną, młodą żonę i zachodził w rozmyślania dlaczego nie może mu się oddać. Potrzebował dziedzica, a w tym celu musiał skonsumować małżeństwo i to nie raz, a kilkakrotnie. Greta poruszyła się nerwowo, jakby wyczuła jego obecność. Otworzyła oczy.

– Ivan? – zapytała zaskoczona.

– Tak, to ja, twój mąż, pani.

– Ja nie chcę… – zaczęła nerwowo.

– Spokojnie. Nic ci nie zrobię. Długo spałaś. Nadal jesteś zmęczona, po tych wydarzeniach. Dobrze, że rany się goją.

– Przespałam kolacje? – zdziwiła się.

– Tak, nie chciałem cię budzić. Jednak jeśli jesteś głodna, to poproszę służbę by…

– A służba pracuje w nocy? – dopytywała.

– Nie, pani, ale…

– Nie chcę byś nikogo wybudzał z mojego powodu, panie.

– Ale jesteś głodna.

– Znośnie – odpowiedziała i usiadła na łóżku. On również podniósł się do siadu.

– W takim razie sam coś dla ciebie przygotuje.

– Jesteś księciem, nie umiesz…

– Umiem – odpowiedział pewnie.

– Umiesz gotować?

– Tak. Nie rozumiem co cię tak dziwi.

– Ludzie wysoko urodzeni nie potrafią.

– Wychowałem się w kuchni, Greto – wyjaśnił wstając i zawiązując koszule.

– Królewski syn, w kuchni? Nie rozumiem.

– Wrócę do pół godziny, pani.

Ivan wyszedł, wrócił nieco po połowie godziny niosąc na tacy coś na wzór kanapki z pomidorem, ale grubszej i kwadratowej.

– Co to jest? – dopytywała kiedy położył tace na jej kolanach.

– Twoja kolacja, pani. Spróbuj.

Spróbowała. Czuła makaron, ser, jakieś mięso. Była w niebo wzięta smakiem tej potrawy. Jednak nadal nie dawało jej spokoju jakim cudem przyszły król wychował się w kuchni. Postanowiła nieco podejść Ivana i dowiedzieć się prawdy.

– Pyszne, co to takiego?

– Płaty makaronu, przekładane żółtym serem, szynką i bazylią. Na czele stoi pomidor, dla udekorowania. Cieszę się, że smakuje.

– Naprawdę przepyszne, kto cię tego nauczył? Matka lubiła gotować?

– Nie. Matki noga nigdy stanęła za progiem. Nigdy nie była w kuchni, Greto.

– Nie wierzę by król…

– On bywał, ale nie gotował. Mój ojciec lubi zjeść, ale nie gotować.

– Może te twoje słynne wyprawy na zawody rycerskie. Obcowałeś przecież z kucharkami i barmankami.

– Obcowałem z nimi, to jest faktem, ale w życiu nie gotowałem dla żadnej z nich. Czuj więc ten zaszczyt.

– Czuje, bo jest przepyszne.

Greta smacznie zjadła całą porcje, chociaż z początku wydawała jej się za duża jak na nią. Zazwyczaj jadła niewiele. Odłożyła tacę na bok, na niewielki stolik. Podziękowała mężowi za posiłek i chwyciła jego dłoń swoją. Czuła, że pewna informacja może być czymś najważniejszym w jej życiu.

– Dlaczego wychowałeś się w kuchni?

– Nie mogę ci powiedzieć – odrzekł szybko, w lekkim zamyśleniu.

– Zaufaj mi, jestem twoją żoną.

– Ty mi nie ufasz. Ty mi nie chcesz odpowiedzieć na ważniejsze pytanie, a ja to szanuje. Uszanuj więc moje tajemnice.

Greta czuła, że jej mąż ma racje. Żądała szczerości, a sama nie była z nim szczera. Jednak ona miała tajemnice, potężną tak, że mogła zawalić cały jego dotychczasowy świat. Postanowiła jednak zagrać va bank.

– Ty pierwszy wyznaj swoją, wtedy ci zaufam panie i powiem co mnie leży na duszy – zachęciła.

– Nie mogę, stracę w twoich oczach zbyt wiele – zaparł się i nie zamierzał odpuścić.

– Proszę. Zapewniam, że niczego u mnie nie stracisz. Przez ostatnie dni… od dnia gdy od ciebie uciekłam zyskałeś w nich więcej niż wszyscy jakich dotychczas znałam. Jesteś dobrym człowiekiem, Ivanie. Myślę, że będziesz bardzo dobrym mężem i byłbyś też dobrym, choć surowym ojcem. Jedyna twoja wada to nadużywanie alkoholu i rozwiązłość, ale nie jesteś porywczy, nie bywasz brutalny, a to zalety u mężczyzny, bardzo rzadko spotykane. Cenię cię za to i za to mogłabym cię pokochać.

– Twój ojciec bywał porywczy? – zapytał.

– Jak to ojciec, to chyba normalne.

– Mój nie był, rozpuszczał nas.

– A matka nie?

– Pewnego dnia odsunęła mnie od siebie, urodziła córkę.

– Wtedy przestałeś się dla niej liczyć, bo byłeś starszy, a córka bardziej jej potrzebowała? – starała się z niego coś wyciągnąć.

– Nie, Greto. Kiedy urodziła dziewczynkę, ojciec prowadził wojnę. Nie było go w domu dwanaście miesięcy. Byłem dzieckiem, więc tego nie rozumiałem, ale on rozumiał. Kiedy wrócił bardzo ją zbił… – Ivanem jakby coś wstrząsnęło. Łzy pojawiły się w jego oczach, a broda zaczęła drgać. – Na naszych oczach – dodał.

– Przykro mi, ale sam rozumiesz…

– Rozumiem go, też byłbym wściekły, ale jako dziecko nie rozumiałem.

– Nie powinieneś na to patrzeć.

– Ale patrzyłem. Miałem zakaz odwracania głowy. Patrzyłem i ja i Vitali. Dziewczynek jeszcze nie było na świecie, a ta mała była za mała by cokolwiek zrozumieć.

– Co było potem? Znienawidziła was?

– Potem zabrał Vitaliego i mnie do innego zamku, do przyjaciela. Odseparował nas od matki by wybrała. Miała do wyboru dostatnie życie i synów, albo tego bękarta. Pozbyła się więc dziecka, ale już nigdy mnie nie przytuliła, nie powiedziała dobrego słowa. Nie lubiła mnie już.

– Przecież to nie była twoja wina – powiedziała delikatnie i przytuliła męża, kładąc głowę na jego torsie. – A Vitali? – dopytywała.

– Był starszy, nie potrzebował jej aż tak. Nim się jednak bardziej zajmowała.

– Dlaczego? – Greta spojrzała na męża z dziwną nadzieją w oczach. Z nadzieją na cud i że Bóg jednak się nie pomylił ich złączając.

– Miałem pół roku jak ojciec przyniósł mnie na zamek. Byłem dzieckiem wojny, albo bitwy. Moja matka, ta prawdziwa zmarła, dziadek też, wynik choroby, babka nie była w stanie wiązać końca z końcem. Tak mówił ojciec. Napisała do niego list, powrócił więc po syna – opowiedział Ivan. – Nawet się nie dziwię, że matka mnie znienawidziła. Z miłości do ojca wychowała obce dziecko, owoc zdrady, a on za ten sam czyn… brak słów po prostu. Całkowity brak zrozumienia, hipokryzji i wszystkiego czego nienawidzę. Nasza kucharka ma syna w moim wieku, była mi bardziej matką niżeli żona mojego ojca.

– Przykro mi – rzekła i sięgnęła do jego ust, przejechała delikatnie językiem po jego wargach.

– A twoja tajemnica? – zapytał nagle, przerywając ten piękny i pełen oddania pocałunek.

– To już nieważne – odpowiedziała.

– Obiecałaś. Greto, muszę wiedzieć. Nie naprawię naszych relacji, jeśli nie będę wiedział czemu…

– Jestem dziewicą – wyznała lekko zawstydzona.

Ivan się uśmiechnął. Uśmiechnął z niekrytą radością i spokojem.

– Będę delikatny – zapewnił. – Proszę, dopuść mnie do siebie, a nie zrobię ci krzywdy, przyrzekam na wszystko co mam, na całe królestwo, majątki, na własne życie. Nie zadam ci bólu, a jeśli już to bardzo niewielki. Spełnisz to, na moje błaganie?

– Dobrze – odpowiedziała i zaprzestała obejmować męża. Położyła się na wznak i wyczekiwała tego co nadejdzie.